تاریخ طراحی سازمان جلب سیاحان به سه نام گره خورده است: هوشنگ کاظمی، پرویز دیبایی و اسدالله بهروزان. کاظمی میان سال‌های چهل و دو تا چهل و نه خورشیدی کارشناس هنری این سازمان بود. دیبایی به عنوان دستیار کاظمی و مسئول امور طراحی و نمایشگاهی سازمان فعالیت می‌کرد و بهروزان عکاس هنرهای معماری ایران بود.
از مشخصه‌های آثار هوشنگ کاظمی نمایش کلیتی منسجم از فرهنگ و هنر ایران با کاربست فرم‌های اقتباس شده از آثار معماری ایرانی، طبیعت ایران و آثار هنرهای کاربردی است که با رنگ‌های شفاف و تند در صفحه به صورت کنتر‌ل‌شده پخش شده‌اند. (کاظمی، صادقی 1385) او در خلق فرم‌هایی که المان‌های اصلی آثارش به حساب می‌آیند جزئیات تزئینی را حذف کرده و بدون قیود هندسه‌ی کلاسیک به ترکیب‌بندی آنان پرداخته است.
به بیان دیگر فرم‌ها در آثار وی تا جای ممکن به هندسه نزدیک شده‌اند که بدون قواعد هندسه کنار یک‌دیگر قرار گرفته‌اند. خطوط اسلیمی طاقدیس‌ها و دیگر کیفیات و خصوصیات موجود در هنر ایران جزئیاتی هستند که در ساده‌ترین حالت ممکن وحدت بخش کل اثر شده‌اند. (کیارس 1389) او با ارزش‌های رنگی به خصوص خاصیت شفافیت رنگ برخوردی مانند هنرمندان مکتب فوویسم نموده است و با این‌که وی تحت تاثیر هر دو هنر ایرانی و غربی بوده آثارش در نهایت هویت گرافیکی ایرانی دارند. (کیارس 1389) کاظمی معتقد بود :

هنر ایران نسبت پذیرش  بسیار اندکی دارد و به‌طور کلی هنری نیست که در برابر تهاجم و تاثیر هنری دیگر، به آسانی تسلیم شود و تغییر جهت دهد، بلکه مهاجم را می‌پذیرد و در طی زمان آن را در اصول فکری خویش حل می‌کند و به صورتی که خود می‌خواهد، با آن می‌آمیزد. (کاظمی، صادقی 1385، ص 64)

در واقع هوشنگ کاظمی در فرایند ارتباطی با در نظر گرفتن حس یک جامعه و ملت پیامی آشنا را با نگرشی خیال‌انگیز منتقل کرده‌است. (کاظمی، صادقی 1385، ص 71)